از لوله تراشه برای تحویل اکسیژن با غلظت بالاتر از غلظت آن در هوا و همچنین برای تحویل سایر گازها از جمله هلیم، نیتریک اکسید، دی نیتروژن مونوکسید، زنون یا برخی از گازهای بیهوشی فرار مانند دسفلوران، ایزوفلوران و سووفلوران به بیمار حین بیهوشی استفاده می‌شود.
همچنین از طریق لوله تراشه می‌توان داروهایی نظیر سالبوتامول، آتروپین، اپی‌نفرین، ایپراتروپیوم بروماید و لیدوکائین استفاده کرد.
از لوله تراشه معمولاً به عنوان وسیله‌ای جهت اداره کردن راه هوایی بیمار در هنگام بیهوشی عمومی، مراقبت‌های ویژه، تهویه مکانیکی و شرایط اورژانسی استفاده می‌شود.

بعد از قرار دادن لوله در داخل تراشه بیمار کاف لوله تراشه را پر کرده و پس از سمع دو طرفه ریه و اطمینان از اینکه در محل مناسب قرار گرفته‌است لوله تراشه را در محل مناسب با چسب بر روی صورت بیمار محکم می‌کنیم.

اغلب لوله تراشه‌هایی که امروزه استفاده می‌شود از جنس پلی وینیل کلراید هستند، اما انواع ویژه‌ای از لوله‌های تراشه از جنس سیلیکون، کائوچو و استیل نیز به‌طور گسترده موجود است. بیشتر لوله‌های تراشه یک کاف با قابلیت باد شدن دارند، در زمانی که لوله در نای بیمار قرار گرفت این کاف از هوا پر می‌شود و در نهایت مانع نشت هوا و ورود خون، ترشحات، محتویات معده و مایعات به راه هوایی بیمار می‌شود.
لوله‌های بدون کاف نیز وجود دارد که به صورت محدود برای استفاده در بیماران کودک استفاده می‌شود. در کودکان وجود غضروف کریکوئید باعث بسته شدن نواحی اطراف لوله تراشه شده که در نهایت راه هوایی را از خطرات ورود خون و ترشحات و … مصون نگه می‌دارد.