اولین لارنگوسکوپی مستقیم در 1895 توسط Kirstein انجام شده است. تیغه صاف میلر در 1941 و تیغه مکینتاش در 1943 طراحی شدند. در همین سال ها هم دسته و باتری ابداع شد. اولی در بچه های زیر 8سال و آنها که چانه فرروفته دارند مصرف دارد.نور مورد نیاز در انواع قدیمی با لامپ و در انواع جدید با فیبرهای انتقال نور به سر لارنگوسکوپ می رسد. این فیبرها ممکن است از جنس شیشه یا پلاستیک باشند. آنها که با فیبر نوری کار می کنند یک علامت سبزرنگ روی تیغه یا دسته دارند. تکنولوژی جدیدتر LED ارزانتر و مقاومتر است. استاندارد نور باید 700 لوکس باشد. در صورت وجود خون ترشحات و استفراغ ، نور باید کافی باشد تا بتوان بافت ها تشخیص داد. نوعی از تیغه مکینتاش بنام McCopy یک مفصل متحرک برای بلند کردن اپیگلوت در انتهای تیغه دارد. تیغه میلر هم انواع متعددی دارد مثل فلیپس، ویسکانسین،هندرسن که هنگام لارنگوسکوپی نوک آن پیداست.
برای بهبود دید هنگام لارنگوسکوپی میزان باز شدن دهان اهمیت دارد. در بیماران بسیار چاق قرار دادن بیمار در وضعیت نیمه نشسته سر به عقب و موازی سقف که لاله گوش در راستای استرنوم قرار گیرد ، لارنگوسکوپی را آسان می کند.
در استفاده از تیغه خم باید سر لارنگوسکوپ در والکولا قرار گیرد تا لیگامان هیواپیگلوتیک را تحت فشار قرار داده اپیگلوت را بالا ببرد. در تیغه های صاف، اپیگلوت مستقیما توسط لارنگوسکوپ بالا کشیده می شود.
هر دو چشم هنگام لارنگوسکوپی باز است ولی مغز تصویر چشم مغلوب را حذف می کند. این عمل غیرارادی است و متخصصان نمیدانند از کدام چشم برای دید استفاده می کنند.در لارنگوسکوپی ، ابتدا دنبال پیداکردن اپیگلوت سپس لارنکس هستیم .گرچه تست های بسیاری برای تشخیص انتوباسیون مشکل ابداع شده ولی کارایی این تست ها بسیار محدود است، به ویژه اگر مورد اورژانس هم باشد. از آن جا که حساسیت و اختصاصی بودن این تست ها کافی نیست False positivity بالاست. بازشدن دهان، دندان های برجسته، زبان بزرگ ، کوتاه بودن فاصله تیرومنتال و محدودیت حرکات گردن کار را دشوار می کند. متخصصان باید همیشه در ذهن خود برنامه ای برای تبادل گازی، در صورت شکست انتوباسیون داشته باشند. به نظر مترجم امروزه انتوباسیون مشکل مثل سابق نگران کننده نیست زیرا در صورت مشکل لوله گذاری و حتی تهویه می توان از LMA بعنوان وسیله نجات استفاده نمود. از اهمیت وسایل نجات Rescue devices گفتیم، اشاره ای هم بکنیم به وسایل کمکی Alternative devices که پس از دو بار تلاش در انتوباسیون ناموفق باید به سراغ آنها برویم تا بیمار را دچار عوارض جدی مثل هیپوکسی، آسپراسیون و ایست قلبی نکنیم.برای مقاصد تحقیقاتی و مقایسه شرایط لوله گذاری Cormack نمای لارنکس را طبقه بندی نموده است.
- Grade1 مدخل لارنکس و طنابهای صوتی کاملا پیداست.
- Grade2a بخش پایینی تارهای صوتی پیداست.
- Grade2 تنها غضروف آریتنو یید پیداست.
- Grade3a تنها اپیگلوت دیده می شود ولی می توان آن را بلند کرد.
- Grade3b اپیگلوت بلند نمی شود.
- Grade4 تنها کام دیده می شود.
سیستم طبقه بندی دیگری هم بنام POGO وجود دارد که با درصد بین آریتنویید و زیر اپیگلوت طبقه بندی میگردد. POGO 100% یعنی لارنکس کاملا دیده می شود.
آدنت Adnet هم سختی انتوباسیون را به صورت زیر طبقه بندی کرده:
- بارها سعی در انتوباسیون شده
- چند نفر سعی کرده اند
- از چه تکنیک هایی استفاده شده
- نمای کورمک چگونه بوده
- چه میزان فشار برای بلند کردن اپیگلوت وارد شده
- آیا مانور BURP داده شود؟
- آیا طناب هایی صوتی باز بوده؟
ولی با تمام این تفاصیل موفقیت لوله گذاری به مهارت کاربر بستگی دارد . در انسداد روده ، خون ریزی معده، هنگامی که لارنگوسکوپی به درازا بکشد و یا به سختی با BMV تهویه انجام شده، باید معده تخلیه گردد زیرا خطر آسپیراسیون وجود دارد . Sellick پیشنهاد گذاشتن لوله معده سپس خارج کردن آن را داده است. برخی لوله معده را خارج نمی کنند تا اگر افزایش فشار پیدا شد تخلیه گردد. برای لوله گذاری تیغه لارنگوسکوپ از سمت راست دهان وارد می گردد و زبان کاملا به چپ رانده می شود. نوک تیغه به مانند کلیدی است که قفلش والکولاست. با بالا کشیدن اپیگلوت ، لارنکس نمایان می گردد. بهترین نقطه وارد کردن فشار برای مانور BURP غضروف تیرویید است.توجه داشته باشید که برای مانور سلیک و مسدود کردن مری، فشار را بر کریکویید وارد می کنیم. مطالعات با سی تی اسکن و ام آر آی نشان داده که در 91% بیماران فشار بر کریکویید موفقیت آمیز نیست زیرا مری درست در پشت تراشه قرار ندارد و افزون بر آن با فشار به لترال منتقل می گردد. فشار بر کریکویید نمای کورمک را بدتر می کند.
با تیغه صاف میلر ، زبان به سمت چپ دهان رانده شده و تیغه مستقیما اپیگلوت را بلند می کند. با تیغه میلر نوک تیغه دیده نمی شود ولی با تیغه Henderson تا زیر اپیگلوت را می توان دید.
برای لارنگوسکوپی در افراد چاق از Troop Pillow برای پوزیشن دادن استفاده می شود.
افراد بی تجربه معمولا تیغه را زیادی داخل می کنند و به جز مری مجرای دیگری برای لوله گذاری نمی بینند. استایلت (Stylet) داخل لوله برای شکل دادن به آن است. بهترین فرم شکل دادن به لوله، صاف بودن آن تا کاف و بالابردن سر لوله تا حد 30 درجه است(شبیه چوب هاکی) به این صورت لوله جلوی دید را نمی گیرد. هنگام وارد کردن لوله اگر داخل نرفت و مقاومتی سر راه بود، آن را 90 درجه می چرخانیم تا bevel از سمت چپ بالا برود. در موقع انتوباسیون اگر فقط اپیگلوت دیده شود (Cormack) استفاده از بوژی توصیه می گردد که با موفقیت 96% همراه است. بوژی را زیر و وسط اپیگلوت قرار داده وارد می کنیم و سپس بدون خارج کردن لارنگوسکوپ لوله را از روی بوژی به درون تراشه می رانیم. گذر بوژی از روی حلقه های تراشه قابل احساس است. اگر اپیگلوت پایین افتاده و امکان راندن بوژی به زیر آن نبود وظیفه دست چپ است تا با فشار و تغییر محور لارنگوسکوپ آنرا بلند کند یا اگر نشد ، از ویدیو لارنگوسکوپ کمک بگیرید